13 februari: Dag 102: Best wildcamping spot we've ever had

Het was een koude nacht in de bergen. De temperaturen gingen tot bijna het vriespunt. 's Ochtends dus koud opstaan en meteen alle kleren aantrekken die we hebben, maar we weten dat het binnen een paar uur terug zomers aan zal voelen eens de zon uit komt.

Na de eerste heuvel op te gaan, zien we de rivier. Hier moeten we meer dan 50x door wandelen. We zijn nog kiet opgewarmd dus doet het letterlijk pijn aan de tenen on het ijskoude water in te stappen. En telkens opnieuw bocht na bocht. Aangenaam is anders.

Een hoog tempo om het warm te krijgen kunnen we niet nemen, aangezien het vier grote stenen wandelen is. We weten dat het 6 trage kilometers om de tanden bijten zal zijn. Opwaarts de rivier en gelukkig komt het zonnetje na anderhalf uur uit. Dan weer te warm en alle kledingstukken die we teveel aan hebben uit doen.

De laatste klim gaat door een grasheuvel en ook dit gaat traag. Want hier moeten we opletten voor putten. Mattia valt een stuk of 4x tot aan de knie in zo'n put. Opgelucht zijn we als dat deel erop zit. En we zitten mooi op tijdschema. Alhoewel het middag is, willen we nog oven doorstappen tot we lunchen. Het volgende stuk is pijnlijk voor de knieën, steil afwaarts. We nemen onze tijd en zien in de verte dat de track plat is. En dat blijkt zo. Nu kunnen we vlot kilometers doorstappen.

Maar tot waar? Er is geen hut dus kijken we uit naar een toffe plaats om te kamperen. Na 10u wandelen beslissen we om bij Lake Emily onze tent op te zetten. Helemaal alleen, uitzicht op het meer en de bergen, beter kan niet. Koken en buiten genieten. De zon gaat onder rond 20u10 en meteen erna krijgen we beide een klopje en gaan we na zonsondergang gaan slapen. Wat een mooie avond hadden we!

Mattia wil nu telkens mijn hoed dragen. Het wordt dus delen van de zonnebril en de hoed :-).

~Delphine ~